Cemil Meriç

Meriç bu ülkenin;
Cehalet denizine dökülen tatlı suyu.

Uyurken bile, daha uyanık bizden
Peygamberi koklarmış güllerden.

Meriç bu ülkenin,
En uzağa gitmiş çocuğu.

Ayaklarını Paris'te yıkamış
Ellerini Hint denizinde.

Seneler geçmiş üzerinden;
Varamamışız onun vardığı yere.

Meriç bu ülkenin
Bakmaya korktuğumuz aynası.

Yığına duyguyla bakan bir kalp.
Bize yeni ulaşan, ışığı güneşin.

Meriç bu ülkedir!  ererdik kurtuluşa,
Onun unuttuğunu bizler bilseydik.

Unutulanın Şiiri

Silindi tüm sokaklar hafızamdan,

Bir boşluğa itildim, savrulmadım.

Ne bir koku bıraktılar, ne bir ses.

Unuttular beni, ben unutmadım..

Hiçbir gece çalmadı telefonum

Gizli numaralar hiç aramadı.

Adımı anan şarkılar da bile.

Hiçbiri mi beni hatırlamadı?

Silindi fotoğraflarım bir  gün

Yüzümden bile feragat geldiler.

Silindi yüzleri, kokularıyla.

Ben  bile aynalara bakamadım.

Uzanıp yumuşak bir yatağa,

Huzurla daldılar uykulara.

Hatırlanmadı mı söylediklerim?

Beni sözlerime dek unuttular.

O gözlerdi, güldükçe kısılan.

Sarıldıkça büyüyen yüreklerdi.

Sevgiyle geçirdiğim onca zaman...

Unuttular beni, ben unutmadım.